"Λυσιστράτη" σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα

Μια διαφορετική ανάγνωση της Αριστοφανικής κωμωδίας θα παρακολουθήσουν όσοι επισκεφθούν το «Θέατρον» του Κέντρου Ελληνικού Κόσμου. Ο  Γιάννης Κακλέας ανατρεπτικός, μπορεί και προκλητικός επιλέγει τον Αριστοφάνη γιατί όπως δηλώνει ο ίδιος «Γουστάρω τον Αριστοφάνη. Μου ταιριάζει και η πλευρά της πλάκας που διαθέτει και το πόσο έντονα ανατρεπτικός και αναρχικός είναι. Μου πάει γιατί είναι μη καθωσπρέπει.»
Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί το μοτίβο του αρχαίου θεάτρου και επιλέγει σχεδόν εξ'ολοκλήρου αντρικό θίασο. Γυναικεία παρουσία υπάρχει κυρίως στο χορό.  Οι άντρες ανεβαίνουν σε ψηλοτάκουνες γόβες, μπότες και πέδιλα, φορούν νεκλιζέ και φορέματα που ως βάση έχουν το σουτιέν, κάνουν έντονο μακιγιάζ και εξοικειωμένοι πλήρως με την όλη ενδυμασία τα δίνουν όλα πάνω στη σκηνή.Οι φιγούρες υπερβολικές, όχι τόσο γυναικείες, παραπέμπουν περισσότερο σε drug Queen, όπως έχει χαρακτηριστεί από πολλούς.
Το έργο βρίσκεται σε ένα συνεχή διάλογο με το σήμερα και τη σχέση των δύο φύλων από την αρχή μέχρι το  τέλος. Αυτό επιτυγχάνεται μέσα από εμβόλιμες σκηνές ενός σύγχρονου ζευγαριού κατά τη διάρκεια του έργου.
Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος στο ρόλο της Λυσιστράτη βάζει τα νέα του μαύρα πέδιλα και παίζει τον πρώτο του γυναικείο ρόλο με μεγάλη επιτυχία. Αλλά και ο Γιώργος Χρυσοστόμου, που υποδύεται την Κλεονίκη, βάζει τα γυαλιά σε όλες τις γυναίκες με την χαρακτηριστική του άνεση  με τα πανύψηλα πέδιλα και το ροζ νεκλιζέ-φόρεμα του.
Δυνατό ξεκίνημα, διαφορετικό σκηνικό, « υπερβολικά» κουστούμια, μοναδικές ερμηνείες και μια ανατρεπτική και πολλά υποσχόμενη σκηνοθετική άποψη, συνθέτουν το έργο που ταξίδεψε από την Επίδαυρο στο Ταύρο, με πολλές ενδιάμεσες στάσεις...








Η παράσταση ξεκίνησε στις 13 Οκτωβρίου, για μόνο 20 παραστάσεις.
Πληροφορίες: http://www.theatron254.gr/

" Uno sguardo a Bologna..."

 Μια γρήγορη ματιά στη Μπολόνια, την αρχαιότερη πανεπιστημιούπολη της Ευρώπης και την πρωτεύουσα της Emilia-Romagna, μέσα από τον ερασιτεχνικό, φωτογραφικό φακό... 

Fontana del Nattuno

Piazza Maggiore

Torre

" Φεστιβάλ.... του δρόμου"

Τι συμβαίνει στο κέντρο της Αθήνας; Το πρώτο, αυθεντικό, φθινοπωρινό Σαββατόβραδο το κέντρο ήταν και πάλι ασφυκτικά γεμάτο από κόσμο και αυτοκίνητα, σε αντίθεση με λίγες μέρες νωρίτερα που ακόμα η καθημερινότητα δεν είχε ξεφύγει από τους καλοκαιρινούς της ρυθμούς...

Δεν ήταν όμως μόνο η έντονη κίνηση που έκανε τη διαφορά. Κατεβαίνοντας την Ερμού ο κόσμος συγκεντρωμένος σε  πηγαδάκια παρακολουθούσε διάφορα δρώμενα από καλλιτέχνες του δρόμου.

Στην αρχή ακροβατικά και σκετσάκια, πιο κάτω ο καραγκιόζης είχε συγκεντρώσει όλους του μικρούς επισκέπτες του κέντρου. Ταυτόχρονα στο Μοναστηράκι μια ομάδα μουσικών ξεσήκωνε με  λάτιν ήχους  τους περαστικούς που την ακολουθούσαν χορεύοντας στο ρυθμό τους. Μερικοί κοίταζαν απορημένοι προσπαθώντας να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβαινε, άλλοι απλά μπήκαν στο ρυθμό και ακολούθησαν το πλήθος και κάποιοι έβγαζαν φωτογραφίες και βίντεο για να θυμούνται αυτή την -μάλλον -αυθόρμητη γιορτή.

Μα τι συμβαίνει όμως; Οι καλλιτέχνες του δρόμου, αν και παρεξηγημένοι από πολλούς, βρίσκονται συχνά στο κέντρο της Αθήνας δίνοντας τις δικές τους μικρές παραστάσεις. Όμως για ένα Σαββατόβραδο η παρουσία τους ήταν έντονη και διαφορετική από άλλες φορές. 

Για όσους, λοιπόν, το κέντρο της Αθήνας είναι σπάνιος προορισμός ή απλώς δεν είναι ιδιαίτερα παρατηρητικοί στο ιστορικό κέντρο της Αθηνάς πραγματοποιείται αυτές τις ημέρες το 2ο Διεθνές Φεστιβάλ θεάτρου Δρόμου HELIX με τη συμμετοχή πολλών ομάδων από την Ελλάδα και το εξωτερικό και κεντρική ιδέα « Η Ψυχή στο δρόμο».

Το φεστιβάλ ξεκίνησε τη Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου και θα ολοκληρωθεί τη Δευτέρα 4 Οκτωβρίου,  περιλαμβάνει περισσότερες από 200 παραστάσεις δρόμου, κουκλοθέατρου, θεάτρου σκιών και happenings σε κεντρικά σημεία της Αθήνας: Καλλιμάρμαρο,  Ζάππειο,  Ερμού,  Καπνικαρέα, Μοναστηράκι,  Θησείο και  Αποστόλου Παύλου.

Το πρώτο Φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε το 2009 με μεγάλη επιτυχία, μετατρέποντάς για 5 ημέρες το κέντρο της Αθήνας σε μια μεγάλη σκηνή που φιλοξένησε πάνω από 240 παραστάσεις και 400 καλλιτέχνες. 

Το φετινό φεστιβάλ με κεντρικό σύνθημα εμπνευσμένο από τις Βάκχες του Ευριπίδη δίνει και πάλι δυναμικό παρόν στην πρωτεύουσα και προσμένει την αποδοχή  του ως αυτονόητου ετήσιου φεστιβάλ.

Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το φεστιβάλ καθώς και το πρόγραμμα μπορείτε να βρείτε στο http://www.istfest.gr/

"Let it be our brand..."

Μια προσπάθεια ρεπορτάζ και κυρίως μοντάζ των Ειρήνη Κωβaίου, Γιώτα Κουζέλη, Έλενα Λυμπεροπούλου και Θεοδώρα Μαζιώτη.....

παντα παντειος.mp4 panta panteios

Ρεπορτάζ: Ηλέκτρα Αλευρίτη, Λιάνα Γεωργακοπούλου, Έλενα Λυμπεροπούλου, Ειρήνη Κωβαίου

"Μόνιμοι κάτοικοι Ψυρρή"

(Βίντεο Εδώ)

Ρεπορτάζ : Ειρήνη Κωβαίου, Έλενα Λυμπεροπούλου, Γιώτα Κουζέλη

«Χουλιγκανισμός..στην πράξη»

«Η ποδοσφαιρική βία είναι σαν το τσιγάρο. Αν το δοκιμάσεις και δεν σου αρέσει, δεν θα το ξαναβάλεις στο στόμα σου. Αν όμως σου αρέσει, θα σε ακολουθεί στη ζωή σου επί μακρόν»,

έγραψαν στο βιβλίο τους με τίτλο «Ερχόμαστε» οι εκ των κορυφαίων χούλιγκαν της Γουότφορντ τη δεκαετία του '80 αδελφοί Εντι και Ντούγκα Μπρίμσον.

Ο όρος χούλιγκαν συνδέεται με φανατικούς οπαδούς που δεν διστάζουν να αναπτύξουν παραβατική συμπεριφορά για την  ομάδα τους. Δεν θα πρέπει, όμως, να συγχέεται με τους Ultras, οπαδούς δηλαδή που ακολουθούν την ομάδα παντού, οι οποίοι παρόλο που μπορεί να εμφανίσουν και περιστατικά βίας, έχουν σαν κύριο σκόπο τους την υποστήριξη των ομάδων τους.

 Λέγεται πως ο χουλιγκανισμός γεννήθηκε στην Αγγλία στα τέλη του 19^ου αιώνα όταν ανθρωποι που χαρακτηρίζονταν σκληροί προκαλούσαν αναταραχές, ενώ από το 1960 και μετά μετατρέπεται σε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα.

Η κίνηση της βρετανικής κυβέρνησης «1968 Public Order Act», σύμφωνα με την οποία τα δικαστήρια μπορούσαν να απαγορεύσουν την είσοδο αυτών των ατόμων στους αγωνιστικούς χώρους και οι συνεχείς έρευνες της βρετανικής αστυνομίας για φιλάθλους που έμοιαζαν με skinheads ή φορούσαν φθηνά ρούχα, αλλάζει τη μόδα των χούλιγκαν, οι οποίοι πλέον, τον 21^ο αιώνα,  φορούν επώνυμα και ακριβά ρούχα και κοσμήματα , γνωστά και ως «chav κουλτούρα», αλλά δεν επιφέρει ριζικές αλλαγές για την ανατροπή του χουλιγκανισμού. Η ιστορία του βρετανικού χουλιγκανισμού γράφτηκε στα γήπεδα, με γεγονότα που στιγμάτισαν το παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

«Χέιζελ», 1985

Τις 29 Μαΐου 1985 η Λίβερπουλ και η Γιουβέντους φτάνουν στον τελικό του κυπέλου Πρωταθλητριών, ο οποίος διεξάγεται στο απαρχαιώμενο στάδιο του Βελγίου Χέιζελ, χτισμένο το 1930. Περίπου 25.000 φίλαθλοι προέρχονταν από κάθε ομάδα, ενώ οι υπόλοιπες θέσεις ανήκαν στην "ουδέτερη" ζώνη, στην οποία μία ώρα πρίν τη σέντρα οπαδοί της Λίβερπουλ εισβάλουν και επιτίθενται σε οπαδούς της Γιουβέντους που βρίσκονται εκεί. Η επίθεση εντείνεται λίγο αργότερα με αποτέλεσμα ολόκληρη η μάζα των φιλάθλων της Γιουβέντους να προσπαθεί να ξεφύγει από την επίθεση των Άγγλων, ενώ αρκετοί στοιβάχτηκαν σε έναν τοίχο στο τέλος της εξέδρας, η οποία δεν άντεξε το βάρος και κατέρρευσε. Ο αγώνας διεξάγεται κανονικά με την Γιουβέντους να κατακτά το κύπελλο πρωταθλητριών, ένω 39 άνθρωποι είχαν χάσει ήδη τη ζωή τους. Την επόμενη μέρα ο παρατηρητής της ΟΥΕΦΑ, Γκούντερ Σνάιντερ, επιρρίπτει ευθύνες αποκλειστικά στους Αγγλους και οι αγγλικές ομάδες  αποκλείονται από τα ευρωπαϊκά κύπελλα μέχρι το 1990.

«Χίλσμπορο», 1989

Στις 15 Απριλίου 1989 είχε προγραμματιστεί ο μεγάλος ημιτελικός ανάμεσα στη Λίβερπουλ και τη Νότιγχαμ Φόρεστ στο γήπεδο της Σέφιλντ. Η μεγάλη καθυστέρηση των «Ρεντς» οδήγησε την αστυνομία στην τραγική απόφαση να ανοίξει τις πύλες, έτσι ώστε οι οπαδοί να μην χάσουν τον αγώνα. Ο κόσμος όμως που συνέρεε ανεξέλεγκτα ξεπέρασε κατά 2.500 την χωρητικότητα της μικρής εξέδρας, με αποτέλεσμα πολλοί φίλαθλοι να συνθλίβουν και να πεθάνουν ακαριαία. Άλλοι τραυματίστηκαν σοβαρά, ενώ αρκετοί αναγκάστηκαν να πηδήσουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο για να σωθούν. Οι επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης νομίζοντας ότι πρόκειται για μια ακόμα «συνηθισμένη» εισβολή από χούλιγκανς στον αγωνιστικό χώρο, συμβούλεψαν το διαιτητή να σταματήσει το παιχνίδι  δίνοντας εν συνεχεία εντολή στους αστυνομικούς να πιέσουν τον κόσμο να επιστρέψει πίσω στις θέσεις του, την ώρα που φίλοι της Λίβερπουλ έβγαζαν στον αγωνιστικό χώρο τραυματίες για να τους προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. «Ήταν απίστευτα καταθλιπτικό όταν συνειδητοποίησα πως κατά τη διάρκεια των έξι λεπτών που οι ποδοσφαιριστές έπαιζαν μπάλα, οι οπαδοί της Λίβερπουλ άρχισαν ήδη να πεθαίνουν. Η αρχή του κακού έγινε πολύ νωρίτερα από ότι κάποιοι νόμιζαν...», γράφει ο Κένι Νταγκλίς, τότε προπονητής της Λίβερπουλ, στο συγκλονιστικότερο κεφάλαιο της αυτοβιογραφίας του. 96 νεκροί και 776 ήταν ο απολογισμός της μεγαλύτερης τραγωδίας  στην Ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου.

Τα δύο αυτά γεγόνοτα, που σημάδεψαν το αγγλικό ποδόσφαιρο, σήμαναν και το τέλος του βρετανικού χουλιγκανισμού. Η Μάργκαρετ Θάτσερ, Πρωθυπουργός της Βρετανίας, εφάρμοσε ένα ομαδικό σχέδιο δράσης, γνωστό και ώς «Football Spectators Act»,  που περιείχε για πρώτη φορά την κοινή δράση κράτους, αστυνομίας, ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας και συλλόγων. Η αναβάθμιση των γηπέδων για την καλύτερη ασφάλεια των οπαδών, τα κλειστα κυκλώματα τηλεόρασης και το ειδικό προσωπικό ασφαλείας, καθώς και τα ονομαστικά εισιτήρια και η σύλληψη οπαδών για επεισόδια, οι οποίοι ξεχνάνε αυτόματα το γήπεδο, στο οποίο δεν ξαναμπαίνουν ποτέ, ενώ είναι υποχρεωμένοι να δίνουν το «παρών» σε αστυνομικό τμήμα, όποτε παίζει η ομάδα τους, πρόσφερε στα αγγλικά γήπεδα ασφάλεια και βοήθησε στην ανάπτυξη νέας ποδοσφαιρικής κουλτούρας στα γήπεδα της Βρετανίας.

«Νεκρός οπαδός της Τουλούζ» 29/9/2009, «Κάηκε το Ντιάρμπακιρ..»6/3/2010, «Εκτεταμένα επεισόδια στη Καβάλα»25/3/2010,.....

Οι τίτλοι των τελευταίων αθλητικών ειδήσεων κάνουν ξεκάθαρο πως, ενώ η γενέτειρα του χουλιγκανισμού τον έχει αποβάλλει από τα γήπεδα της, στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες του κόσμου έχει πάρει εισιτήριο διαρκείας.

Ο χουλιγκανισμός, πλέον, δεν περιορίζεται μόνο μέσα στα γήπεδα και τα αίτια που τον προκαλούν δεν αφορούν μόνο τα οπαδικά αισθήματα των αντίπαλων ομάδων.

Οι μνήμες από το σοκαριστικό θάνατο του 25χρονου οπαδού του Παναθηναϊκού είναι ακόμα νωπές για το ελληνικό ποδόσφαιρο καθώς όμοιο περιστατικό δεν είχε συμβεί πρίν στην Ελλάδα.  Ο Μιχάλης Φιλόπουλος ήταν το τραγικό θύμα μιας βεντέτας μεταξύ οπαδών του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, που εντάθηκε από το 1999 και δεν έχει λήξει ακόμα, σε ένα από τα περιβόητα «ραντεβού θανάτου». Πλέον όμως οι συμμετέχοντες έχουν  ξεχάσει τον «κώδικα τίμης» των «παλιών», έναν άτυπο κανόνα πάνω στον οποίο λειτουργούσαν και δεν τον παραβίαζαν. Μάχες χωρίς ρόπαλα, όπλα, μαχαίρια. Ένας εναντίον ενός και όχι 10 εναντίον ενός και στη περίπτωση του Φιλόπουλου τραυματισμένου και πεσμένου στο έδαφος να καταλήγει με εν ψυχρώ εκτέλεση.

Στην Γαλλία η αντιπαράθεση μεταξύ των οπαδών της Παρί Σεν Ζερμέν προκάλεσε το θάνατο 38χρονου οπαδού της στις 19 Μαρτίου και απειλεί με λουκέτο τον παρισινό σύλλογο. Οι αντιπαραθέσεις των οπαδών της ΠΣΖ έχουν πολιτική και ρατσιστική υφή και περιλαμβάνουν ακροδεξιούς οπαδούς που εδρεύουν στην εξέδρα Μπουλόνιε και αυτούς που εδρεύουν στην εξέδρα Οτέιγ και έχουν ακροαριστερές τάσεις. Συγκρούσεις μεταξύ ομοϊδεατών οπαδών συμβαίνουν κυρίως στην Αργεντινή, όπου αντίπαλες συμμορίες λυμαίνονται τα κέρδη από τον έλεγχο κάθε εξέδρας. Εκεί η βάση των συγκρούσεων είναι μόνο εγκληματική.

Ανάλογες ρατσιστικές όμως αντιδράσεις υπήρξαν στον αγώνα μεταξύ Αγγλίας και Τουρκίας το 2003. Οι Άγγλοι οπαδοί, ενισχυμένοι και φορτισμένοι ιδιαίτερα εναντίον των Τούρκων ύστερα από το φόνο δύο φιλάθλων της Λίντς Γιουνάιτεντ στην Κωνσταντινούπολη το 2000, προσπάθησαν με μπουκάλια, ρόδες αυτοκινήτων, πέτρες και σιδερολοστούς να σπάσουν το κλοιό της αστυνομίας και να επιτεθούν στους Τούρκους οπαδούς φωνάζοντας συνθήματα όπως «Θάνατος στην Τουρκία», «Ζήτω η νίκη», ενώ μέσα στο γήπεδο καλούσαν τον κόσμο χαρακτηριστικά: «ξεσηκωθείτε αν μισείτε την Τουρκία».

Το μένος των  χούλιγκαν δεν σταματάει ούτε εκεί. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα δεν είναι λίγες οι φορές που χούλιγκαν επιτίθενται σε αθλητικογράφους είτε ύστερα από μια δήλωση τους, είτε απλώς γιατί σχετίζονται με αντίπαλη ομάδα. Φίλιππος Συρίγος, Κώστας Νικολακόπουλος, Περικλής Στέλλας είναι μερικοί από τους αθλητικούς δημοσιογράφους που δέχτηκαν επίθεση  με σιδερολοστούς, ακόμα και μαχαίρια σε κάποιες περιπτώσεις, από χούλιγκαν.

Στην Ελλάδα ο χουλιγκανισμός και η  βία στα γήπεδα δεν είναι κάτι νέο, προϋπήρχε και εξελίσσεται με τη πάροδο του χρόνου σε πιο βίαιες μορφές. Το φαινόμενο παρατηρείται κάθε χρόνο και γίνεται αφορμή για πολλές συζητήσεις, άρθρα και δηλώσεις πάταξης του φαινομένου από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. «Η μηδενική ανοχή στη βία, το χουλιγκανισμό και τους βανδαλισμούς είναι απόφασή μας και θα την τηρήσουμε», δήλωσε στην αρχή του χρόνου ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης με αφορμή επεισόδια που σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια αγώνων της Super League, ενώ ο πρόεδρος της Γενικής Γραμματείας αθλητισμού, Παναγιώτης Μπιτσαξής, λίγους μήνες μετά θα ανακοινώσει το πάγωμα των επιχορηγήσεων του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, γιατί όπως δήλωσε χαρακτηριστικά «Ο ΟΠΑΠ δεν πρόκειται να χρηματοδοτήσει αυτή την αθλιότητα». Παρόλα αυτά τα επεισόδια μόνο του τελευταίου μήνα στα ελληνικά γήπεδα είναι αρκετά για να αποδείξουν πως τίποτα δεν άλλαξε ακόμα.

Ο χουλιγκανισμός σε όλες του τις μορφές παραμένει αγκάθι για τον παγκόσμιο αθλητισμό, με μοναδικό πραγματικό θύμα τον ίδιο τον αθλητισμό. Η επίλυση του δεν είναι εύκολη για καμία χώρα καθώς με την πάροδο του χρόνου εξελίσσεται και αλλάζει μορφές, αλλά παραμένει αναγκαία για την φίλαθλη κοινωνία.

«Πέραν..τζαδα στη Ταξίμ»

Στην πλατεία Ταξίμ ο κόσμος ανεβοκατεβαίνει βιαστικά, ο κουλουρτζής φωνάζει συνεχώς «σιμίτ, σιμίτ, σιμίτ..», ενώ ο πλανόδιος εφημεριδοπώλης «Μπουγκιούν Χουριγιέτ..Μπουγιουρούν». Λίγο πιο κει το παραδοσιακό τραμ χτυπάει το καμπανάκι του έτοιμο να διασχίσει, μια από τις πιο γνωστές οδούς της Κωνσταντινούπολης, την οδό Ανεξαρτησίας, την Ιστικλάλ Τζαντεσί (İstiklâl Caddesi). Στο κέντρο της πλατείας δεσπόζει μεγάλο τετράπλευρο θολωτό μνημείο με τον ανδριάντα του Κεμάλ Ατατούρκ που αναγέρθηκε το 1928. 

«Η πλατεία Ταξίμ  είναι η καρδιά της Κωνσταντινούπολης. Αν δώσεις προσοχή στη χαοτική κίνηση στο δρόμο, μπορείς να νιώσεις τον παλμό της πόλης. Κάθε φορά που το φανάρι γίνεται πράσινο ένα νέο κύμα από αυτοκίνητα, ταξί, λεωφορεία ξεχύνεται στη πόλη. Αυτό συνεχίζεται  καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας, αλλά και της νύχτας. Στη Ταξίμ όλοι πάντα βιάζονται. Οι άνθρωποι έχουν ένα προορισμό, ένα στόχο ή κάποιον να τους περιμένει..», λέει ο Μαξίμ φοιτητής εράσμους στη Κωνσταντινούπολη, από το Βέλγιο.

Η Ταξίμ αποτελεί τη συνοικία του Πέραν - Beyoğlu στην Κωνσταντινούπολη. Η περιοχή παλαιότερα κατοικούνταν από Έλληνες και Αρμενίους, ενώ σήμερα χαρακτηρίζεται από σύγχρονες πολυκατοικίες και μεγάλους δρόμους.  Ο μεγάλος ορθόδοξος ναός της Αγίας Τριάδας και το «Ζάππειον Παρθεναγωγείον», που υπάρχουν ακόμα στη παλιά συνοικία, σε συνδυασμό με την αμερικάνικη αλυσίδα μπέργκερ, τα τούρκικα κεμπαπτσίδικα και το γαλλικό προξενείο κάνουν αμέσως αισθητό τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της περιοχής.

Κατηφορίζοντας την πολυσύχναστη οδό Ανεξαρτησίας γίνεται ακόμα πιο φανερό το πάντρεμα των διαφορετικών πολιτισμικών στοιχείων κατά μήκος του δρόμου. Ο κομψός, εμπορικός πεζόδρομος περιβάλλεται από ελληνική αρχιτεκτονική και στεγάζει από μπουτίκ, σοκολατερί και εστιατόρια μέχρι βιβλιοθήκες. Στη μέση ακριβώς του δρόμου βρίσκεται η πλατεία Γαλατά Σαράι, στην οποία φιλοξενείται ένα από τα πιο σημαντικά σχολεία, κατά τη Οθωμανική αυτοκρατορία, γνωστό σήμερα ως Λύκειο του Γαλατά (Galatasaray Lisesi).

 Παράλληλα, συναντάμε σημαντικά ιστορικά και πολιτικά κτήρια. Το «Πέρασμα των Λουλουδιών» (çiçek pasajı), που επίσημα ονομάζεται  Cité de Péra,  αποτελούσε κατά το 19 αιώνα το Θέατρο Ναούμ. Σήμερα είναι μια από τις πιο γνωστές στοές, οπού μπορεί να απολαύσει κανείς ζωντανή μουσική σε μικρά και μεγάλα εστιατόρια. Η μεγάλη ψαραγορά (Balik Pazar), ρωμαιοκαθολικές, ορθόδοξες ελληνικές και αρμένικες εκκλησίες, συναγωγές, τζαμιά, ακαδημαϊκά ιδρύματα διάφορων ευρωπαϊκών χωρών, όπως η Γαλλία και η Ιταλία, αλλά και αρκετά προξενεία (πρώην πρεσβείες πριν από 1923) διαφόρων κρατών, ανάμεσά τους και το Σισμανόγλειο Μέγαρο, που πλέον χρησιμοποιείται ως “Πολιτιστικό Κέντρο” του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας δημιουργούν το πολυπολιτισμικό ψηφιδωτό του Πέρα.

Ο Ανδρέας έμεινε για περίπου ένα χρόνο στη Πόλη και χαρακτηρίζει τη περιοχή Ταξίμ και την Ιστικλάλ ως το σημείο μηδέν της ζωής στην Κωνσταντινούπολη. Από εκεί αρχίζουν όλα. «Η Ιστικλάλ είναι ο πιο ζωντανός δρόμος της Πόλης. Ένας δρόμος που δεν αδειάζει ποτέ κατά τη διάρκεια της ημέρας καθώς αποτελεί ταυτόχρονα το εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο, αλλά και το πυρήνα της νυχτερινής διασκέδασης», λέει χαρακτηριστικά. «Στο τριών χιλιομέτρων μήκος της συναντά κανείς τα πάντα. Μαγαζιά όλων των ειδών, από τα πιο φθηνά μέχρι πολυτελείας.», μας λέει ο Ανδρέας και προσθέτει πως είναι δύσκολο κανείς να βαρεθεί καθώς υπάρχει πάντα κάτι καινούριο για να δεις.

Η Ιστικλάλ φιλοξενεί περίπου τρία εκατομμύρια επισκέπτες ημερησίως. «Είναι, ίσως, ο μόνος δρόμος στην Κωνσταντινούπολη, τον οποίο επισκέπτεται ο κόσμος χωρίς να έχει κανένα λόγο. Οι άνθρωποι περπατούν ανέμελοι, μόνοι ή με παρέα, και χάνονται μέσα στο πλήθος. Ακόμα και το μικρό τραμ που προσπαθεί να βρει χώρο ανάμεσα στο πλήθος για να περάσει, μοιάζει να ανεβοκατεβαίνει και αυτό χωρίς σκοπό, ενώ φαίνεται πως γίνεται αντιληπτό μόνο από τους τουρίστες και από μερικά μικρά παιδιά που τρέχουν πίσω του για να το προλάβουν », μας λέει ο Μαξίμ έχοντας ζήσει πολλές φορές την άσκοπη περιήγηση στην Ιστικλάλ.

 Η πρώτη εντύπωση που δημιουργείται στον επισκέπτη την πρώτη φορά που έρχεται αντιμέτωπος με τον μεγάλο πλήθος των επισκεπτών είναι πως βρίσκεται στη μέση μια μεγάλης διαδήλωσης. «Αν πας μια φορά στην Ιστικλάλ, δεν υπάρχει επιστροφή» τονίζει χαρακτηριστικά ο Μαξίμ και συνεχίζει λέγοντας πώς «γίνεσαι μέρος του πλήθους, το οποίο σε απορροφά, και έστω και για λίγα λεπτά ξεχνάς τα προβλήματα σου.»

Ακόμα ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της περιοχής είναι πως η νυχτερινή ζωή είναι ανεβασμένη...σε ταράτσες! «Μαγαζιά που δεν τα πιάνει το μάτι σου και ούτε καν θα φανταζόσουν ότι υπάρχουν», λέει ο Αντρέας για τα πολλά νυχτερινά μαγαζιά που βρίσκονται στους τελευταίους ορόφους πολυκατοικιών ή ακόμα και σε ταράτσες. «Τα μαγαζιά αυτά είναι δύσκολο να τα γνωρίζει ένας απλός επισκέπτης της Πόλης καθώς οι ταξιδιωτικοί οδηγοί έχουν τα πιο τουριστικά» και μας λέει πως και ο ίδιος τα έμαθε από ντόπιους.

Εκείνο το χαρακτηριστικό που κάνει ιδιαίτερη την Ταξίμ και την Ιστικλάλ είναι πως «εκεί μπορείς να νιώσεις την ένταση, αλλά και τη “πυκνότητα” ολόκληρης της Κωνσταντινούπολης», λέει ο Μαξίμ, προσπαθώντας να περιγράψει την γενική εικόνα της  περιοχής. Και ενώ μια από τις ερμηνείες της λέξης ταξίμ στη τουρκική γλώσσα είναι ή διαίρεση, στην πραγματικότητα, η ταξίμ φαίνεται να ενώνει αρμονικά διαφορετικούς πολιτισμούς, ανθρώπους και κουλτούρες...

«Έι πειρατή....το cd μου»

«Έκλεισε το gamato.info», «στηρίζουμε το gamato.info», «λευτεριά στα παιδιά του το gamato.info». Αυτοί είναι μερικοί από τους τίτλους των γκρουπ και των σελίδων υποστήριξης, που δημιουργήθηκαν την ημέρα της σύλληψης των διαχειριστών της σελίδας gamato.info στο πλέον διαδεδομένο σάιτ κοινωνικής δικτύωσης facebook, από τους χρήστες του σάιτ για να δείξουν τόσο πως δεν επικροτούν την ενέργεια της σύλληψης, αλλά και για να διαμαρτυρηθούν για όλους αυτούς που τους κλέβουν καθημερινά και μένουν ατιμώρητοι.

Συγκεκριμένα στο γκρουπ «λευτεριά στα παιδιά του gamato.info», το οποίο αριθμεί περίπου 178.000 μέλη, ο διαχειριστής λέει χαρακτηριστικά « Να πάνε να πιάσουν όλους αυτούς που μας κλέβουν καθημερινά και όχι τα παιδιά αυτά που δεν ζήτησαν ούτε 1€», ενώ ανάρτηση στο troktiko αναφέρει πως «χιλιάδες κόσμος είχε διαδηλώσει στη Σουηδία μόλις άγγιξαν το piratebay...Μπορούμε και εμείς». Πράγματι, η πρώτη διαμαρτυρία για τη σύλληψη των διαχειριστών του gamato.info πραγματοποιήθηκε στις 12 Μαρτίου έξω από τη Βουλή «το ναό της κλεψιάς», όπως το χαρακτηρίζουν τα μέλη του γκρουπ.

Η περίπτωση του gamato.info, δηλαδή της ιστοσελίδας η οποία αριθμούσε 850.000 μέλη, δεχόταν καθημερινά 16 εκατ. επισκέψεις και ήταν το δημοφιλέστερο ελληνικό σάιτ απ' όπου οι χρήστες «κατέβαζαν» κινηματογραφικές ταινίες, μουσικά κομμάτια, λογισμικά, παιχνίδια και άλλα, άνοιξε και πάλι την κουβέντα για την πειρατεία οπτικοακουστικού υλικού και λογισμικού.

Η πειρατεία αφορά στη κλοπή οπτικοακουστικού υλικού και λογισμικού με την παράνομη αντιγραφή ή πλαστογράφηση γνήσιων προϊόντων και την διανομή πλαστών και παράνομα αντιγραμμένων προϊόντων. Με απλά λόγια, πειρατεία μπορεί να χαρακτηριστεί τόσο η μη συστηματική αντιγραφή προϊόντων χωρίς νόμιμη άδεια χρήσης από ιδιώτες ή επιχειρήσεις, όσο και διανομή ή μεταπώληση προϊόντων λογισμικού χωρίς την νόμιμη άδεια χρήσης.

Η Γαλλία στην προσπάθεια της να μειώσει και να περιορίσει την ηλεκτρονική πειρατεία μέσω ίντερνετ είχε υπογράψει συμφωνία, η οποία προέβλεπε ακόμα και τη διακοπή της σύνδεσης όσων κατεβάζουν παράνομα ταινίες και τραγούδια. Φαίνεται όμως ότι κανείς δεν πτοήθηκε με τις απειλές της πολιτείας και τελικά η πειρατεία όχι μόνο δεν μειώθηκε, άλλα… αυξήθηκε κατά 3%!

Στον αντίποδα της αυστηρής Γαλλίας βρίσκεται η Ισπανία, όπου ο Raul N. García Orejudo, Ισπανός δικαστής στην υπόθεση εκδίκασης του Jesus Guerra, ιδιοκτήτη σελίδας απ’ όπου μπορεί κανείς να κατεβάσει μουσική, έκρινε νόμιμες τις σελίδες που περιέχουν links προς περιεχόμενο, που προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα. Επίσης θεωρεί νόμιμο και τον διαμοιρασμό τέτοιου περιεχομένου (μέσω torrent για παράδειγμα) αν γίνεται για μη κερδοσκοπικούς λόγους! Με αυτό το τρόπο διαμοιρασμός αρχείων στη χώρα έγινε νόμιμος, αφού όπως δήλωσε ο ίδιος δικαστής δεν υπάρχει νόμος, που να αποδεικνύει το αντίθετο.

Ακόμα μια περίπτωση με μεγάλο ενδιαφέρον είναι των Ηνωμένων πολιτειών που φαίνεται να έχουν καταλάβει τη κορυφή στη κατασκευή και εξαγωγή πλαστού λογισμικού. Το 1999 έγινε η μεγαλύτερη κατάσχεση πλαστού λογισμικού της Microsoft αξίας 60 εκατομμυρίων δολαρίων, ενώ 12 άτομα καταδικάστηκαν από τους ενόρκους ομοσπονδιακού δικαστηρίου των ΗΠΑ, με κατηγορίες για πλαστογραφία, ξέπλυμα χρημάτων και εξαγορά μαρτύρων.

Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο η Microsoft φαίνεται να χάνει εκατομμύρια δολάρια, εξαιτίας της πειρατείας. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό των ασιατικών αγορών, που έχουν γεμίσει με πειρατικά αντίγραφα προγραμμάτων της, τα οποία πωλούνται σε τιμές εξευτελιστικές.

Η ελληνική πειρατεία, σύμφωνα με τα αποτελέσματα που προέκυψαν από την 6η Ετήσια Παγκόσμια Μελέτη για την Πειρατεία Λογισμικού Η/Υ που δημοσίευσε η Business Software Alliance (BSA), μειώθηκε κατά 1 ποσοστιαία μονάδα το 2008 φθάνοντας στο 57%, και σημειώνοντας συνολική πτώση 7 ποσοστιαίων μονάδων μεταξύ 2005-2008. Ωστόσο, οι οικονομικές απώλειες του κλάδου από την Πειρατεία Λογισμικού ανέρχονται σε €171 εκ. και η Ελλάδα παρέμεινε Τρίτη στην κατάταξη τις Ε.Ε. των χωρών με τους υψηλότερους δείκτες πειρατείας. Η Αρχοντούλα Παπαναγιώτου, Νομικός Σύμβουλος για την BSA στην Ελλάδα δήλωσε πως «Η έκθεση πιστοποιεί πως οι προσπάθειες που καταβάλλει το ελληνικό κράτος για τη μείωση της Πειρατείας Λογισμικού και την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας έχουν φέρει αποτελέσματα, ωστόσο υπάρχουν ακόμα πολλά περιθώρια για περαιτέρω βελτίωση και μείωση του Δείκτη Πειρατείας Λογισμικού».

Αντίθετες απόψεις από το κράτος και τις επιχειρήσεις σχετικά με την πειρατεία έχουν οι χρήστες πειρατικού υλικού, αλλά και μια έρευνα που διεξήγαν μελετητές από το Χάρβαρντ και το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας, σχετικά με τη μουσική πειρατεία. Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν οι ερευνητές είναι πως η μουσική πειρατεία μέσω διαδικτύου δεν επιφέρει αρνητικές επιπτώσεις στις νόμιμες πωλήσεις. Το «κατέβασμα» 150 τραγουδιών από ένα άλμπουμ που σημειώνει περισσότερες από 600.000 πωλήσεις αντιστοιχεί στην αύξηση των πωλήσεων του κατά ένα αντίτυπο, σύμφωνα με τη παραπάνω έρευνα. Ενώ από μια περισσότερο πεσιμιστική σκοπιά, ή ανταλλαγή αρχείων θα αντιστοιχούσε μόνο σε 2 εκατομμύρια λιγότερες πωλήσεις cd το 2002, τη στιγμή που οι πωλήσεις των cd μειώθηκαν κατά 139 εκατομμύρια τη διετία 2000-2002. Ωστόσο, περιορισμένες αρνητικές συνέπειες εντοπίζονται στα άλμπουμ που δεν τα πάνε και τόσο καλά εμπορικά.

Παρόμοια άποψη φαίνεται πως έχει και ο Eric Garland, στέλεχος της εταιρείας Big Champagne που παρακολουθεί τη δραστηριότητα της ανταλλαγής αρχείων, ο οποίος παρατήρησε ότι κάποιες πωλήσεις «κατακρεουργούνται», ενώ σε άλλες περιπτώσεις η ανταλλαγή αρχείων λειτουργεί ως διαφημιστική προώθηση του προϊόντος.

Στο frikipedia, διαδικτυακή χιουμοριστική εγκυκλοπαίδεια, η πειρατεία της μουσικής ορίζεται ως τεραστίου μεγέθους οργάνωση εξωγήινης προέλευσης με σκοπούς την καταστροφή της ελληνικής κυρίως μουσικής και δευτερευόντως της παγκόσμιας μουσικής καθώς και των δισκογραφικών εταιριών και την πληγή του θεάρεστου έργου διάσωσης της παγκόσμιας μουσικής κληρονομιάς που επιτελούν οι δισκογραφικές εταιρείες, καυτηριάζοντας με αυτό τρόπο την πραγματικότητα της εμπορικής μουσικής βιομηχανίας.

Οι ίδιοι οι χρήστες του διαδικτύου, εκφράζοντας ελεύθερα την άποψη τους μέσα από μπλόγκgamers εκφράζουν την ανησυχία τους σχετικά με τη πορεία της πειρατείας στα βιντεοπαιχνίδια, η οποία επιφέρει μείωση των εσόδων των εταιριών και κατ’ επέκταση μπορεί να επιφέρει μείωση της παραγωγής, αλλά και κλείσιμο πολλών από αυτών.

Σχετικά με το θέμα της πειρατείας, και ιδιαίτερα της μουσικής, έχουν κατά καιρούς αναφέρει την άποψη τους πολλοί γνωστοί του χώρου της μουσικής και όχι μόνο.

Ο Μίκης Θεοδωράκης σε πρόσφατη συνέντευξή του στη ΝΕΤ δήλωσε χαρακτηριστικά « Μου αρέσει να κλέβουν την μουσική μου. Η μουσική είναι για να ακούγεται», ενώ ακόμα μια δήλωση που προκάλεσε ήταν αυτή της Κολομβιανής τραγουδίστριας, Shakira, η οποία λέει «Κατά μία άποψη όλο αυτό το θέμα είναι η δημοκρατικότητα της μουσικής, αφού η μουσική είναι δώρο και έτσι θα έπρεπε να παραμείνει!».

«Στριπτίζ» ²

Σάββατο βράδυ επιστρέφω σπίτι με ταξί. Καθώς κατηφορίζουμε τη Συγγρού παρατηρώ γύρω μου. Τα μαγαζιά, τους ανθρώπους, την κίνηση. Αν και το θέαμα είναι λίγο πολύ γνωστό, υπάρχει κάτι που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον.

Ανάμεσα στις διαφημίσεις για νέα μουσικά σχήματα, προϊόντα κτλ εμφανίζονται με μεγάλη συχνότητα διαφημίσεις για νέα στρίπ σόου που ανοίγουν στην Αθήνα.

Απορημένη απευθύνομαι στη φίλη μου «εν μέσω οικονομικής κρίσης, όταν τα υπόλοιπα μαγαζιά κλείνουν, ανοίγουν καινούρια στριπτιτζάδικα;». Χωρίς να το σκεφτεί και πολύ μου απαντάει πως ο κόσμος καθημερινά αναγκάζεται να ξοδεύει όλο και περισσότερα. Εφορία, τράπεζες, δάνεια και άλλα πολλά. Δηλαδή τον «γδύνουν» κανονικά. Γι’αυτό έχει την ανάγκη να πληρώσει για να «γδύσει» και όχι για να «γδυθεί». Ο ταξιτζής, ακούγοντας την κουβέντα μας, παρεμβαίνει για να κάνει και αυτός το δικό του σχόλιο για το θέμα. «Είναι το μόνο επάγγελμα που θα επιβιώσει στην οικονομική κρίση» μας είπε χαρακτηριστικά.

Φανερά παραξενεμένη από το γεγονός ότι ο Έλληνας, που βγαίνει στα κανάλια και στους δρόμους και διαμαρτύρεται συνεχώς πως δεν έχει λεφτά, προτιμά μια πολυδάπανη έξοδο σε στρίπ σόου για την διασκέδαση του, αναζητώ περισσότερες πληροφορίες στο διαδύκτιο. Τα αποτελέσματα ανάλογα των προσδοκιών μου. Σε σχετικό φόρουμ ανακαλύπτω πως πολλοί είναι εκείνοι που προτιμούν για τη διασκέδαση τους στριπ σόου και μάλιστα σε περίοδο εορτών είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις τραπέζι.

Δεν είναι όμως μόνο οι άντρες που στρέφονται προς αυτό το τρόπο διασκέδασης. Μέσα από άρθρο της Ελευθεροτυπίας τον Μάρτιο του 2009, «Η κρίση κάνει τις γυναίκες να επιλέγουν το στριπτίζ...», γίνεται φανερό πως ένα σημαντικό ποσοστό γυναικών στρέφεται στο στριπτίζ, σε πορνοταινίες ή σε περιοδικά που απευθύνονται σε ενήλικες, γιατί αποτελεί ένα εξαιρετικά προσοδοφόρο επάγγελμα. Οι δυσκολίες του επαγγέλματος, το στίγμα που σου αφήνει και οι πολλοί και διαφορετικοί ανασταλτικοί παράγοντες φαίνεται πως εξαφανίζονται όταν ξέρεις πως «χορεύτριες στα πολυτελή καμπαρέ «Rick's» στη Νέα Υόρκη και στο Μαϊάμι μπορούν να συγκεντρώσουν από 100 μέχρι 300 χιλιάδες δολάρια το χρόνο (!), ακόμα και μέσα σε αυτή τη δυσμενή οικονομικά περίοδο», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο άρθρο.

Η οικονομική κρίση, ακόμα και αν δεν μπορούμε να την εξηγήσουμε με όρους οικονομικούς, μας οδηγεί σιγά σιγά σε ακραίες λύσεις για να επιτύχουμε το αυτονόητο. Την επιβίωση μας. Η φίλη μου βλέποντας ειδήσεις μου λέει πως το ΝΑΤ δεν έδωσε στο θείο της τη σύνταξη του αυτό το μήνα, οι γονείς μας γκρινιάζουν για τις μειώσεις στους μισθούς τους και ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους για να διεκδικήσει μια αξιοπρεπή ζωή. Όλοι τους λένε το ίδιο πράγμα, από εμάς θα τα πάρουν πάλι; Γιατί ο απλός κόσμος να πληρώνει τα λάθη τους;

Ο καθένας από εμάς δίνει άλλο νόημα στην κρίση της οικονομίας. Το τέλος του μήνα χωρίς λεφτά, τα όλο και ακριβότερα προϊόντα, η απόλυση από τη δουλειά, η μείωση του μισθού και των επιδομάτων, το άδειο ψυγείο, οι περιορισμένες νυχτερινές έξοδοι είναι μερικές από τις νοηματοδοτήσεις που δίνουμε στην οικονομική κρίση.

Στην πραγματικότητα, η κρίση προήλθε από ένα μεγάλο οικονομικό φιάσκο των αμερικανικών τραπεζών, το οποίο τώρα πια επηρεάζει ολόκληρο το κόσμο. Οι τράπεζες σε μια προσπάθεια να κερδίσουν όλο και περισσότερα χρήματα καλούσαν τους καταναλωτές να δανείζονται συνεχώς για να μπορέσουν να αποκτήσουν όλα όσα επιθυμούσαν. Στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια, εορτοδάνεια, διακοποδάνεια και άλλα πολλά είδη δανείων εμφανίστηκαν στην αγορά. Οι καταναλωτές ζητούσαν περισσότερα και οι τράπεζες έδιναν, ακόμα και σε εκείνους που δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις για να δανειστούν, αλλά παίρνοντας και οι ίδιες δάνεια για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στη ζήτηση του κοινού για χρήμα. Η αδυναμία των δανειζόμενων να τηρήσουν τα συμφωνηθέντα, δηλαδή να επιστρέψουν τα χρήματα που δανείστηκαν, δημιούργησε αλυσιδωτές αντιδράσεις στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Καταναλωτές και τράπεζες μένουν «γυμνοί», χωρίς ρευστό και αδύναμοι να αγοράσουν. Το προϊόν δεν πωλείται, οδηγώντας επιχειρήσεις σε χρεοκοπία. Η μείωση της ζήτησης των προϊόντων και η οικονομική λιτότητα οδηγεί σε μείωση της παραγωγής. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το λουκέτο σε πολλές επιχειρήσεις σημαίνει αύξηση της ανεργίας, ενώ και οι τιμές ανεβαίνουν αισθητά και δυσανάλογα με το ύψος των μισθών.

Σε επίπεδο κοινωνίας η κρίση φαίνεται να έχει τις μεγαλύτερες επιπτώσεις στα μεσαία και χαμηλά στρώματα της κοινωνίας, αλλά και στους μετανάστες. Η οικονομική κρίση, η ανεργία και η οικονομική λιτότητα των παραπάνω κοινωνικών στρωμάτων άνοιξε την ψαλίδα των κοινωνικών ανισοτήτων, αύξησε την εγκληματικότητα και οδήγησε άνεργους, μετανάστες, συνταξιούχους στους δρόμους, με την ελπίδα να κερδίσουν έστω και το ελάχιστο των απαιτήσεων τους.

Στην προσπάθεια της να εισακουστεί η διαμαρτυρία της, μια 22χρονη ιταλίδα πορνοστάρ, η Λάουρα Περέγκο, έκανε τον περασμένο Μάρτιο, ένα στριπτίζ –παρέμβαση μπροστά από το χρηματιστήριο στο Μιλάνο. «Θέλω να στείλω ένα μήνυμα σε όλους όσους διαχειρίστηκαν με τόσο άσχημο τρόπο τις καταθέσεις των ανθρώπων», ανέφερε μετά τη πρωτότυπη διαμαρτυρία της στο πρακτορείο ειδήσεων Ansa. Η Λάουρα, ανεβασμένη πάνω σε ένα τραπέζι στην είσοδο του χρηματιστηρίου, έβγαλε τα ρούχα της, έμεινε μόνο με το εσώρουχο και την ιταλική σημαία ζωγραφισμένη στο σώμα της και φώναζε πως η Ιταλία είναι με τα σώβρακα.

Δεν ήταν μόνο η Ιταλίδα που εκείνη την περίοδο κατέφυγε στο στριπτίζ. Σύμφωνα με ανάρτηση στο σατυρικό μπλόγκ http://showbitch.wordpress.com, ρωσική τράπεζα λόγω της οικονομικής κρίσης, της πτώσης που σημείωσε το ρούβλι έναντι του ευρώ, αλλά και τον κίνδυνο κατάρρευσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην Ρωσία αναγκάστηκε να πάρει δραστικά μέτρα για προσελκύσει πελάτες. Προσέλαβε κοπέλες, οι οποίες τις βραδινές ώρες πραγματοποιούν στις βιτρίνες της τράπεζας στριπ σόου. Με τον τρόπο αυτό η τράπεζα κατάφερε όχι μόνο να προσελκύσει νέους πελάτες, αλλά και να δώσει δουλειά σε άνεργα νεαρά κορίτσια.

Οι τελευταίες περιπτώσεις θυμίζουν την Ελλάδα. Η χώρα μας έχει μείνει «γυμνή» και όλη η Ευρώπη κοιτάζει το «βρακί» της. Οικονομικά σκάνδαλα, ελλείμματα, μπαλωμένος προϋπολογισμός και χρέη βγήκαν στην επιφάνεια. Η Ελλάδα, παρουσιάζοντας πλέον ξεκάθαρα την εικόνα της, ζητά ακόμα ένα δάνειο από την Ευρώπη για να μπορέσει να ανακάμψει. Η Ευρώπη διχάζεται απέναντι στην περίπτωση της Ελλάδας. Οι μεν υποστηρίζουν την οικονομική της ενίσχυση καθώς η κρίση στην Ελλάδα θα έχει άμεσες επιπτώσεις για το ευρώ και συνεπώς για όλα τα μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης, ενώ οι ενάντιοι στην υποστήριξη της χώρας θεωρούν πως δεν μπορούν να χρεώσουν τις δικές τους οικονομίες για να ξεχρεωθεί η Ελλάδα. Αμφότεροι, όμως, περιμένουν να δουν αποτελεσματικές πολιτικές από τη πλευρά της Ελλάδας. Η χώρα γυμνή, όπως είναι πια, σαν μια κοπέλα σε στρίπ σόου, κάνει προσωπικό χορό στην Ευρώπη για να μπορέσει να κερδίσει την εύνοια της και τα χρήματα της. Ο «χορός» περιλαμβάνει περικοπές μισθών, επιδομάτων, συντάξεων, αύξηση του ΦΠΑ και των φόρων για να μπορέσει να μειωθεί το έλλειμμα της χώρας μέχρι τη λήξη της τετραετίας της κυβέρνησης. Τα μέτρα αυτά κρίνονται από τον Πρωθυπουργό ως αναγκαία για να μπορέσει να ανασάνει η χώρα και συμπληρώνει σχετικά με την Ε.Ε. «αναμένουμε δικαίως πια την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και είναι η άλλη πλευρά αυτής της συμφωνίας», τόνισε ο κ. Παπανδρέου και έκανε λόγο για ιστορική ευθύνη και της Ευρώπης.

Πέρα από την πολιτική, ο χώρος της τέχνης φαίνεται να έχει επηρεαστεί, για άλλη μια φορά, από τις μεγάλες κοινωνικές εξελίξεις. Το ελληνικό συγκρότημα Prince Oliver Band έβγαλε τραγούδι για την οικονομική κρίση με αγγλόφωνο στίχο. Το τραγούδι λέγεται Puta depression Economica και όπως γίνεται φανερό, από το τίτλο ακόμη, παρομοιάζει την οικονομία με το αρχαιότερο ελληνικό επάγγελμα. Μέσα από τους στίχους του τραγουδιού παρουσιάζεται η οικονομική λιτότητα που βιώνουν και θα βιώνουν για καιρό ακόμα οι έλληνες εξαιτίας των πολιτικών λαθών των κυβερνήσεων και της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης.

Εκπαίδευση… 3ου Βαθμου

«Διασκέδαση, ξεγνοιασιά, ελευθερία», με αυτές τις τρεις λέξεις περιγράφει η Έλενα, τεταρτοετής φοιτήτρια του Παντείου, τη φοιτητική της ζωή αφήνοντας τη παράμετρο της εκπαίδευσης έξω από αυτή.
Ο όρος «εκπαίδευση» εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 12ο αιώνα στη Β. Ιταλία, στην Αγγλία, την Ισπανία, τη Γερμανία και τη Τσεχία και σήμαινε την αναβάθμιση του εργατικού δυναμικού. Την εκπαίδευση παρείχαν εντελώς δωρεάν φιλανθρωπικές και θρησκευτικές οργανώσεις, των οποίων ο στόχος ήταν πρωταρχικά ηθικός. Με την πάροδο του χρόνου ο όρος άλλαξε πολλές σημασιοδοτήσεις, φτάνοντας στο σήμερα, που η εκπαίδευση στα μάτια των φοιτητών φαντάζει κάτι τελείως διαφορετικό σε σχέση με την αρχική σημασιοδότηση του όρου.

Όνειρο κάθε μαθητή, η φοιτητική ζωή αποτελεί την απαλλαγή του βάρους των πανελληνίων
εξετάσεων και του σχολείου, το δρόμο προς την ανεξαρτητοποίηση και την ελεύθερη διασκέδαση και όχι μέσο προσωπικής ανάπτυξης, γνώσης και επαγγελματικής κατάρτισης. Τα κριτήρια βάσει των οποίων οι μαθητές επιλέγουν το μελλοντικό ίδρυμα φοίτησης τους κάνει πιο ξεκάθαρο τον τρόπο σκέψης και θέασης της φοιτητικής ζωής και γενικότερα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Η Ιωάννα, φοιτήτρια του ΕΜΠ, λέει « πιστεύω πως πλέον τα παιδιά επιλέγουν βάση πόλης και όχι ιδρύματος. Είναι πολλοί εκείνοι που προτιμούν μεγάλες πόλεις γιατί έχουν καλύτερη διασκέδαση, σε σχέση με την επαρχία και θα περάσουν καλύτερα». Η Ιωάννα συμπληρώνει στα κριτήρια την επιρροή που ασκείται στους υποψήφιους από το περιβάλλον τους, αλλά και την επαγγελματική αποκατάσταση μετά την απόκτηση πτυχίου.
Η απάθεια και η αδιαφορία των φοιτητών απέναντι στο πραγματικό σκοπό της εκπαίδευσης μπορεί να οφείλεται στην περιρρέουσα αντίληψη περί κατώτερου επιπέδου εκπαίδευσης στην Ελλάδα, ταυτόχρονα όμως μια τέτοια στάση επιβαρύνει την ισχύουσα κατάσταση και αποτελεί τροχοπέδη για τη βελτίωση της.
Τα προβλήματα στην εκπαίδευση και ειδικά την τριτοβάθμια, τα οποία είναι γνωστά σε γενικές γραμμές βγάζουν τους φοιτητές συχνά στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν και να απαιτήσουν αυτά που δικαιούνται.

Από τη πρώτη μέρα στη σχολή, κατά τη διάρκεια των εγγραφών, οι «νέοι» φοιτητές καλούνται να αντιμετωπίσουν ανοργάνωτες γραμματείες, υποδομές που δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις ενός σύγχρονου πανεπιστημίου, κατεστραμμένα αμφιθέατρα και παντελή, σε πολλές περιπτώσεις, έλλειψη υλικοτεχνικών υποδομών. Το πρόβλημα επεκτείνεται με ελλείψεις και στο διδακτικό δυναμικό, αλλά και με καθηγητές «φαντάσματα» που αν και στο πρόγραμμα έχουν μαθήματα δεν τα διδάσκουν ποτέ οι ίδιοι.
Τα προβλήματα από σχολή σε σχολή διαφέρουν, όμως έχουν κοινό παρανομαστή τα, επίσης, ελλιπή κονδύλια που παρέχει το κράτος. Η Ελλάδα αριθμεί αισίως, 20 Ιδρύματα Ανώτατης Εκπαίδευσης, 14 Ιδρύματα Τεχνολογικής Εκπαίδευσης και Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Το καθένα από αυτά αποτελείται από διάφορες σχολές, οι οποίες με τη σειρά τους αποτελούνται από διάφορα τμήματα. Στο σύνολο προστίθενται και τα Ιδρύματα Ανώτερης Εκπαίδευσης, όπως π.χ. η Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού. (Βλ. Εδώ) Το ερώτημα είναι αν μπορούν τα παρεχόμενα κονδύλια να καλύψουν τις ανάγκες αυτού του μεγάλου αριθμού ιδρυμάτων, αλλά και του συνεχώς αυξανόμενου αριθμού φοιτητών που τα απαρτίζουν.
Σύμφωνα με μελέτη για τα «Βασικά στοιχεία για την Εκπαίδευση στην Ευρώπη 2009», η Ελλάδα είναι τελευταία στη χρηματοδότηση της δωρεάν εκπαίδευσης στην Ε.Ε. των «15». Επίσης σημαντικό είναι το γεγονός ότι ενώ αριθμητικά μεταξύ 2002-2006 παρατηρήθηκε αύξηση των φοιτητών κατά 40.000, η οικονομική υποστήριξη τους παραμένει ίδια από το κράτος, αφήνοντας τη χώρα στα χαμηλότερα ευρωπαϊκά επίπεδα. (Βλ. Εδώ)
Παρόλη τη μαύρη εικόνα που δημιουργούν τα προβλήματα για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε και τα θετικά στοιχεία της. Δωρεάν εκπαίδευση για όλους τους επιτυχόντες των εισαγωγικών εξετάσεων, δωρεάν συγγράμματα, σίτιση ακόμα και στέγαση, όταν υπάρχουν οι απαραίτητες υποδομές. Θετικό στοιχείο αποτελεί και το επίπεδο σπουδών, το οποίο παραμένει σε υψηλά επίπεδα αποδεικνύοντας πως η ουσία, παρά τις τόσες ελλείψεις των πανεπιστημίων, δεν λείπει. Επιπλέον, τα προγράμματα κινητικότητας φοιτητών, δίνουν την ευκαιρία σε αυτούς που το επιθυμούν να φοιτήσουν έως και ένα ακαδημαϊκό έτος σε κάποιο ίδρυμα εξωτερικού με υποτροφία από το Ι.Κ.Υ. Βλ. Εδώ)
Το «μετά» την απόκτηση πτυχίου εκτός από κριτήριο επιλογής ιδρύματος αποτελεί και πεδίο προβληματισμού για τους φοιτητές. Δυναμική έξοδο σε μια κορεσμένη αγορά εργασίας, ανίκανη να απορροφήσει νέους, που πλήττεται από την οικονομική κρίση ή συνέχεια στις ακαδημαϊκές σπουδές ελπίζοντας πως θα μας εξασφαλίσει ευκολότερη και καλύτερη αποκατάσταση;
Πολλοί είναι εκείνοι πλέον που επιλέγουν μεταπτυχιακές, αλλά και διδακτορικές σπουδές. Το δίλημμα, όμως, Ελλάδα ή εξωτερικό διχάζει τους ενδιαφερόμενους.
Ανάμεσα σε αυτούς είναι ο Αντρέας και η Αλεξάνδρα, μεταπτυχιακός και τελειόφοιτη Παντείου αντίστοιχα. Ο Αντρέας πιστεύει ότι το πρόβλημα με τα μεταπτυχιακά στην Ελλάδα είναι αυτό της έλλειψης υποδομών, το οποίο μπορεί να λυθεί μόνο με την αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης. Λέει μάλιστα χαρακτηριστικά πως «όπως γενικότερα στην παιδεία έτσι και σε αυτές τις βαθμίδες παρατηρούνται ελλείμματα στις υποδομές που βοηθούν ένα φοιτητή στην έρευνα» και συμπληρώνει λέγοντας « είναι λάθος η εντύπωση πως τα μεταπτυχιακά στο εξωτερικό είναι καλύτερα από της Ελλάδας. Εξαρτάται από το αντικείμενο».
Η Αλεξάνδρα, μετά την εμπειρία της στο εξωτερικό στο πλαίσιο του προγράμματος κινητικότητας Έρασμος διαπιστώνει πως « η εκπαίδευση στο εξωτερικό είναι πολύ καλύτερη. Εκεί τα πράγματα είναι πιο αυστηρά». Για αυτό το λόγο η Αλεξάνδρα θα διάλεγε το εξωτερικό για να συνεχίσει τις σπουδές της, όμως οικονομικοί λόγοι δεν τις επιτρέπουν κάτι τέτοιο.
Πρέπει να γίνει το σύστημα πιο αυστηρό ή εμείς να το αξιολογούμε με λιγότερη αυστηρότητα; Γεγονός είναι πως αν η Ελλάδα δεν κάνει την υπέρβαση της στο τομέα της εκπαίδευσης ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός νέων, βρίσκοντας τις οικονομικότερες δυνατές λύσεις, θα προτιμά το εξωτερικό τόσο για προπτυχιακή όσο και για μεταπτυχιακή εκπαίδευση. Όπως επίσης γεγονός είναι πως υπάρχουν ακόμα κάποιοι , που παραμερίζοντας τα προβλήματα και τις δυσκολίες, θέλουν να «εκπαιδεύσουν» εκείνους που πραγματικά θέλουν να «εκπαιδευτούν».