Μες στης πόλης τα στενά

Ελεύθερος χρόνος τι υπέροχη φράση... Όλοι τον έχουμε ανάγκη και ο καθένας μας προσπαθεί να τον αξιοποιήσει όπως θεωρεί αυτός καλύτερα για τον εαυτό του. Προσωπικά προτιμώ να βγαίνω έξω, να διασκεδάζω, να βρίσκω νέους χώρους και να ανακαλύπτω μια άλλη, διαφορετική πτυχή της πολυπρόσωπης πόλης.
Ενώ οι άλλοι ήταν απασχολημένοι με την Νέα Δημοκρατία και με τα εμβόλια (μακριά από μας!) βρήκα χρόνο να περπατήσω και πάλι στο αγαπημένο μου κέντρο. Καιρός καλός, διάθεση ανεβασμένη και φύγαμε.
Πρώτη στάση η παλαιότερη συνοικία της Αθήνας, η Πλάκα. Τα πανέμορφα νεοκλασικά της, οι σκόρπιες εκκλησίες εδώ και εκεί, το τζαμί και το χαμάμ απομεινάρια μια άλλης εποχής, τα ήσυχα και μαγευτικά Αναφιώτικα ή αλλιώς η «λευκή πόλη» και φυσικά η Ακρόπολη που δεσπόζει επιβλητική σε κάθε σου βήμα ταξιδεύουν το μυαλό μακρυά από το θόρυβο της πόλης και δημιουργούν μια διαφορετική πολυπολιτισμική εικόνα. Εκεί κάπου μέσα στα στενά, στην οδό Κυδαθηναίων στο ισόγειο ενός νεοκλασικού βρίσκεται το παλαιότερο αποστακτήριο της Αθήνας ο «ΒΡΕΤΤΟΣ». Σήμερα στο χώρο αυτό που διατηρεί την αρχική του μορφή μπορείς να απολαύσεις ήσυχα το ποτό σου και να δοκιμάσεις πολλές και διαφορετικές γεύσεις λικέρ.
Μεσημεράκι, λίγο πριν το φαγητό, κάνω μια βόλτα στο λόφο του Φιλοπάππου και απολαμβάνω από ψηλά τη θέα της πόλης. Ακολουθώ τα μονοπάτια μέσα στη πυκνή βλάστηση, κάτω από τα πεύκα υπό τους ήχους των πουλιών. Η επαφή με τη φύση ανοίγει την όρεξη...
Για φαγητό προτιμώ πάντα Ψυρρή. Μέσα στα σοκάκια του μπορείς να βρεις πολλές εναλλακτικές επιλογές. Για ούζο και μεζέδες στην ταβέρνα «η Νάξος» με τον ιδιοκτήτη να βάζει το χταποδάκι στα κάρβουνα και να μοσχοβολάει ολόκληρη η γειτονία. Για φαγητό στο «Κρασοπουλιό του Κόκκορα», ιστορική μουσική ταβέρνα του Ψυρρή. Ο χώρος ζεστός, με ωραία μουσική, διατηρεί ακόμα στοιχεία από τον παλιό του χαρακτήρα και προσφέρει σπιτικές, καλομεγειρεμένες συνταγές. Για να ολοκληρωθεί βέβαια αυτή η γαστρονομική περιπλάνηση στου Ψυρρή πρέπει να δοκιμάσει κανείς τα «Σερμπέτια του Ψυρρή». Σε ένα χώρο που θυμίζει περισσότερο καφενείο θα βρεις τα καλύτερα σιροπιαστά της πόλης και όχι μόνο. Αξίζει να το δοκιμάσεις.
Η βραδινή έξοδος επιβάλει και πάλι κέντρο. Στο Θησείο στη συμβολή των δρόμων Νηλέως και Αμφικτύωνος βρίσκεται ένα νεοκλασικό κτίριο που λειτουργεί σαν μπαράκι θα λέγαμε. Ένας όμορφα διαμορφωμένος χώρος, σχετικά ήρεμος, ιδανικός για συζήτηση και δυναμικό ξεκίνημα βραδιάς και με ωραίο ρακόμελο. Το μαγαζί χωρίς όνομα, δεν είναι δύσκολο να το βρει κανείς. Στη συνέχεια κατευθύνομαι και πάλι στη περιοχή του Ψυρρή, που την λατρεύω για τα μικρά και διαφορετικά μαγαζιά της. Για ποτό στο Fidelio με ήχους funky, reggae, hip hop, αλλά και live εμφανίσεις ή στη Suita με το παρεΐστικο περιβάλλον, την ανεβασμένη διάθεση και τη μουσική να ταξιδεύει στο χρόνο και στα διαφορετικά στυλ.
Για κλείσιμο της βραδιάς δεν ξεχνάμε μια επίσκεψη στο «Μαύρο Γάτο» την κρεπερή στην οδό Τάκη που ανοίγει μόνο τα βράδια για να προσφέρει γευστικές απολαύσεις σε όλους εμάς που κρατάμε ζωντανή τη πόλη , ενώ οι άλλοι κοιμούνται...

Έχετε ένα νέο αίτημα φιλίας....

Με λένε Ειρήνη και είμαι χρήστης περίπου δυο χρόνια. Έγινα χρήστης γιατί μου το πρότεινε μια φίλη, το έκανε και εκείνη. Στην αρχή μου άρεσε πολύ και έτσι έπεισα και εγώ τους φίλους μου να κάνουν το ίδιο. Ο ένας μετά τον άλλον έγιναν και αυτοί χρήστες και πλέον δεν μπορούμε να σταματήσουμε......
Facebook ονομάζεται η νέα εξάρτηση «social networking» - όπως λέγεται στα σωστά ελληνικά- μαθητών, φοιτητών, εργαζόμενων ακόμα και των συνταξιούχων Ο καθένας έγινε χρήστης για διαφορετικό λόγο όλοι όμως κατέληξαν στο ίδιο σημείο: τουλάχιστον μια φορά την ημέρα να επισκέπτονται την προσωπική τους σελίδα στο facebook για να «δουν τι παίζει» όπως λένε χαρακτηριστικά
Το facebook σύμφωνα με ορισμό που παρέχει το Wikipedia.org είναι μια ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης που λειτουργεί και ανήκει στη Facebook, Inc. Οι χρήστες μπορούν να προσθέτουν φίλους, να τους στέλνουν μηνύματα, να ενημερώνουν τα προσωπικά προφίλ τους και να ενημερώνουν τους φίλους τους για τον εαυτό τους.
«Το Facebook σας βοηθάει να συνδέεστε και να μοιράζεστε πράγματα με τους ανθρώπους στη ζωή σας.», «Είναι δωρεάν και ο καθένας μπορεί να γίνει μέλος.» γράφει η αρχική σελίδα του ιστοχώρου και ίσως αυτός να είναι και ο βασικός στόχος του εξ’αρχής. Το facebook ξεκίνησε στις 4 Φεβρουαρίου του 2004 από τον Mark Zuckerberg και δικαίωμα συμμετοχής σε αυτό αρχικά είχαν μόνο οι φοιτητές του Harvard ενώ αργότερα επεκτάθηκε για την Ivy League. Το όνομα της ιστοσελίδας προέρχεται από τα έγγραφα παρουσίασης των μελών πανεπιστημιακών κοινοτήτων μερικών αμερικάνικων κολεγίων και προπαρασκευαστικών σχολείων που χρησιμοποιούσαν οι νεοεισερχόμενοι σπουδαστές για να γνωριστούν μεταξύ τους. Πολύ αργότερα το δικαίωμα συμμετοχής επεκτάθηκε για όλους τους σπουδαστές πανεπιστημίων, κατόπιν για τους μαθητές σχολείων και τέλος για κάθε άνθρωπο του πλανήτη που η ηλικία του ξεπερνούσε τα 13 χρόνια.
Σήμερα το facebook μετρά 300 εκατομμύρια χρήστες οι οποίοι έχουν «ανεβάσει» στις προσωπικές τους σελίδες περίπου 4,7 δισεκατομμύρια φωτογραφίες.
Το «φατσοβιβλίο» σήμερα, έχοντας πλέον ανοίξει τις πόρτες του στο ευρύ κοινό, έχει ξεφύγει από τον αρχικό του στόχο που πιο πολύ παρέπεμπε στο «connecting people» και έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά «Μεγάλου Αδερφού». Καθημερινά οι χρήστες ανανεώνουν τη σελίδα τους με νέες πληροφορίες για το τι έκαναν ή τι πρόκειται να κάνουν, ανεβάζουν φωτογραφίες και βίντεο δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε όλους τους φίλους τους και μη να κοιτάξουν μέσα από τη ψηφιακή κλειδαρότρυπα τη ζωή τους.
Η αλήθεια είναι πως έχουμε εντάξει για τα καλά το facebook στη ζωή μας. Βγαίνουμε για ποτό και βγάζουμε φωτογραφίες για να τις «ανεβάσουμε» στο προφίλ μας, πάμε εκδρομή τα ίδια, για καφέ, για ψώνια, στη σχολή, στο φροντιστήριο, παντού! Όταν γνωρίζουμε κάποιον πρώτα ζητάμε το όνομα του ως χρήστη του facebook για να τον προσθέσουμε στους φίλους μας και μετά ρωτάμε το κανονικό του όνομα ή το τηλέφωνό του. Σπαταλάμε άπειρες ώρες μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή κάνοντας ανούσια τεστάκια για να δούμε τι χρώμα είμαστε, τι αντικείμενο είμαστε, να βρούμε το ιδανικό επάγγελμα κλπ και μετά να τα συγκρίνουμε με αυτά των φίλων μας. Ανανεώνουμε το «status» μας μας για να πληροφορούμε τους φίλους μας για τις δραστηριότητες μας. Δίνουμε κοινώς ηλεκτρονικό «ραπόρτο» για τη ζωή μας.
Το θέμα του facebook έχει πάρει πια κοινωνικές διαστάσεις. Έχει ασκηθεί έντονη κριτική για θέματα που αφορούν στη λειτουργία του, την ασφάλεια που προσφέρει στους χρήστες του και για τον τρόπο χρήσης των προσωπικών στοιχείων που παρέχονται από αυτούς. Η γρήγορη ανάπτυξη του έχει δώσει βήμα σε πολλούς να ασχοληθούν και να σχολιάσουν τον νέο αυτό τρόπο επικοινωνίας, το τρόπο που επηρεάζει τη ζωή μας και τους κινδύνους που επιφυλάσσει η χρήση του.
Πριν το facebook ήταν το myspace . Πριν το myspace το hi5 και μετά από αυτά θα υπάρξει κάτι άλλο που θα διαδοθεί σαν αστραπή γιατί το facebook θα είναι πλέον παλιό και φυσικά γιατί το internet θα είναι προσιτό σε ακόμα περισσότερο κόσμο. Αν θέλουμε να εντοπίσουμε το πρόβλημα δεν θα πρέπει να ασχολούμαστε με μεμονομένες περιπτώσεις επιτυχημένων ιστοτόπων, αλλά με το ίδιο o internet. Σε άρθρο της Αντιγόνης Μιχοπούλου στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Επίκαιρα» υπάρχει αναφορά σε λόγια του κ. Κωνσταντίνου Καλέπη, εμπορικού διευθυντή εταιρίας ασφαλείας Internet, ο οποίος λέει χαρακτηριστικά: « Ο οποιοσδήποτε ανοικτός υπολογιστής που είναι συνδεδεμένος με το internet, αποτελεί μια ΄΄ανοιχτή πόρτα΄΄ για απειλές.» Η φράση αυτή από μόνη της θα πρέπει να μας προβληματίζει...

Σύνταγμα - Ομόνοια μέσω Πανεπιστημίου....

Ένας δρόμος με δική του ιστορία

Η οδός Πανεπιστημίου ή όπως λεγόταν αρχικά η οδός Ελευθερίου Βενιζέλου ενώνει δυο μεγάλες πλατείες του κέντρου της Αθήνας, την πλατεία Συντάγματος με την πλατεία Ομονοίας. Αποτελεί ένα από τους πιο πολυσύχναστους και πολυ περπατημένους δρόμους της Αθήνας. Χιλιάδες κάτοικοι και επισκέπτες διασχίζουν καθημερινά τον δρόμο αυτό, αλλά δεν είναι πολλοί εκείνοι που αφιερώνουν λίγο από το χρόνο τους για να κοιτάξουν γύρω τους και να θαυμάσουν τα ξεχωριστά αρχιτεκτονικά δημιουργήματα που κοσμούν την οδό Πανεπιστημίου.
Ξεκινόντας ενά περίπατο από τη πλατεία Σύνταγματος αφήνουμε πίσω μας το μέγαρο της Βουλής των Ελλήνων, τα παλαιά λεγόμενα ανάκτορα.
Προχωρώντας επί της οδού Πανεπιστημίου, στα δεξιά μας συναντάμε τη καθολική εκκλησία του Αγίου Διονυσίου και το μουσείο νομισμάτων. Η καθολική εκκλησία ανήκει στον τύπο της τρίκλιτης βασιλικής και ο αρχικός της σχεδιασμός είχε γίνει από τον Γερμανό αρχιτέκτονα, ζωγράφο και διανοητή του κλασικισμού Λέο φον Κλέντσε, λόγω όμως των οικονομικών προβλημάτων το σχέδιο απλοποιήθηκε από τον Έλληνα αρχιτέκτονα Λύσανδρο Καυταντζόγλου. Το μουσείο νομισμάτων φιλοξενείται στο νεοκλασικό κτίριο που αποτέλεσε για αρκετά χρόνια την κατοικία του Βαυαρού αρχαιολόγου που ανακάλυψε τις Μυκήνες και την Τροία, Ερρίκου Σλήμαν.
Στο οικοδομικό τετράγωνο Σταδίου-Αμερικής-Πανεπιστημίου-Βουκουρεστίου βρίσκεται το επιβλητικό κτίριο του Μετοχικού Ταμείου του Στρατού. Το ΜΤΣ κτίστηκε στη δεκαετία του 1930 σε οικόπεδο που είχε παραχωρήσει η τότε βασιλική οικογένεια για να στεγαστούν εκεί κρατικές υπηρεσίες. Για την αξιοποίησή του οικοπέδου έγιναν επανειλημμένοι διαγωνισμοί. Τον τελικό διαγωνισμό κέρδισαν οι αρχιτέκτονες Βασίλειος Κασσάνδρας και Λεωνίδας Μπόνης, επάνω σε σχέδια των οποίων οικοδομήθηκε το μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού, το οποίο αποτελεί δείγμα του ευρωπαϊκού κλασικισμού της δεκαετίας του 1920 με στοιχεία όμως και της ελληνικής κλασικιστικής παράδοσης.
Λίγο πιο κάτω συναντάμε ένα χαρακτηριστικό δείγμα αρχιτεκτονικής δημοσίων κτιρίων της Ελλάδας του Μεσοπολέμου το οποίο έχει χαρακτηρισθεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο από το 1983. Το κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδος εγκαινιάσθηκε το 1938 και σήμερα μέτα από επεκτάσεις που έγιναν τη δεκαετία του 1970 και το 1982 καταλαμβάνει ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο.
Ένα ακόμα κτίριο τράπεζας, δείγμα νεοκλασικού ρυθμού, είναι το κεντρικό κτίριο της Αγροτικής Τράπεζας. Το συναντάμε στη συμβολή των οδών Πενεπιστημίου και Εδουάρδου Λω και αποτελούσε το αρχοντικό του ιταλικής καταγωγής Έλληνα μεταλλειολόγου και επιχειρηματία Ιωάννη Σερπιέρη. Από το 1929 στεγάζονται εκεί τα κεντρικά γραφεία της Αγροτικής Τράπεζας.
Λίγο πριν φτάσουμε στην Ακαδημία συναντάμε το οφθαλμιατρείο Αθηνών. Ένα σπάνιο δείγμα ρομαντικού οικοδομήματος βυζαντινού ρυθμού στην χώρα μας. Τα έργα για την κατασκευή του ξεκίνησαν το 1847 με βάση τα σχέδια του Δανού αρχιτέκτονα Χάνσεν, ο οποίος όμως τρία χρόνια αργότερα έφυγε από την Ελλάδα, για να αναλάβει ο Λύσανδρος Καυταντζόγλου, που προχώρησε σε επανασχεδιασμό με εντολή του βασιλιά Όθωνα να μιμηθεί βυζαντινά πρότυπα. Το κτίριο πήρε τη σημερινή του μορφή το 1881 και έχει κηρυχθεί ως έργο τέχνης μαζί με το βοηθητικό κτίσμα επί της οδού Σίνα.
Έχοντας φτάσει πλέον στα μισά της διαδρομής μας σταματάμε για να θαυμάσουμε την γνωστή και ως «νεοκλασική τριλογία», δηλαδή τα κτίρια της Ακαδημίας Αθηνών, του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και της Εθνικής Βιβλιοθήκης.
Το κτίριο της Ακαδημίας είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα του αθηναϊκού κλασικισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αποτελεί έργο δυο από τους σημαντικότερους ξένους αρχιτέκτονες τον Δανό Θεόφιλο Χάνσεν και τον Γερμανό Ερνέστο Τσίλερ και η ανέγερση του ξεκίνησε το 1859 σε οικόπεδο που δώρησε η Μονή Πετράκη και ο Δήμος Αθηναίων και με σημαντική οικονομική ενίσχυση από τον τότε πρέσβη της Ελλάδας στην Βιέννη Σίμων Σίνα. Η σύνθεση του κεντρικού αετώματος των Προπυλαίων της Ακαδημίας είναι εμπνευσμένη από τη γέννηση της Αθηνάς. Το κεντρικό οικοδόμημα, που στεγάζει την αίθουσα συνεδριάσεων της Ακαδημίας, έχει τη μορφή Ιωνικού ναού, με στοιχεία δανεισμένα από το Ερεχθείο. Όλο το έργο έγινε με τη χρήση πεντελικού μάρμαρου. Η Ακαδημία εγκαταστάθηκε σε αυτό το κτίριο με την ιδρυσή της το 1926.
Τα σχέδια για την ανέγερση του κτιρίου του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου ανήκουν στον Δανό αρχιτέκτονα Χάνσεν, αλλά το έργο ολοκληρώθηκε απο διάφορους μηχανικούς και αρχιτέκτονες μεταξύ των οποίων ο Λύσανδρος Καυτατζόγλου και ο Αναστάσιος Θεοφιλάς. Το 1864, με την ολοκλήρωση των έργων το κτίριο είναι έτοιμο να υποδεχθεί τις υπηρεσίες του Πανεπιστημίου. Τα προπύλαια του Πανεπιστημίου κοσμούνται με τους ανδριάντες του Ρήγα Φεραίου, του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου Ε και τα καθιστά αγάλματα του Αδαμάντιου Κοραή και του Ιωάννη Καποδίστρια. Στον κήπο που είναι μπροστά στο κτίριο βρίσκεται ο ανδριάντας του Άγγλου πολιτικού Ουϊλιαμ Γλάδστον.
Το κτίριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης θεμελιώθηκε το 1887 με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού Χαρίλαου Τρικούπη. Η Εθνική Βιβλιοθήκη εγκαταστάθηκε στο κτίριο το 1903 με την ολοκλήρωση του έργου και περιλαμβάνει σήμερα περισσότερους από 3.000.000 τόμους, με σημαντικές και σπάνιες εκδόσεις. Η είσοδος είναι διαμορφωμένη σε πρόστυλο δωρικού ρυθμού, με πρότυπο το ναό του Ηφαίστου στην Αρχαία Αγορά. Μπροστά στο κτίριο βρίσκεται ο ανδριάντας του δωρητή Παναγή Βαλλιάνου και στον πρόδρομο οι ανδριάντες των αδελφών του Μαρίνου και Ανδρέα Βαλλιάνου.
Απέναντι από την «νεοκλασική τριλογία» στη συμβολή των οδών Κοραή και Παεπιστημίου βρίσκεται μια από τις πιο παλιές κατοικίες της Αθήνας. Η γνωστή και ως Οικία Ράλλη κτίστηκε το 1844 και αποτέλεσε κατοικία για τις σημαντικές οικογένειες του Δημήτριου Σούτσου, του Ανδρέα Συγγρού και την οικογενεία του πρώην πρωθυπουργού Δημήτριου Ράλλη. Η κατοικία έχει χαρακτηρισθεί διατηρητέα, ανακαινίσθηκε τη δεκαετία του 1990 και πλέον χρησιμοποιείται για εμπορικούς λόγους.
Φτάνοντας προς το τέλος της διαδρομής μας δυο ακόμα κτίρια είναι αυτά που θα μας κινήσουν την περιέργια. Από τη μία πλευρά το Αρσάκειο Μέγαρο σε αυστηρό κλασικό ρυθμό με λιτή διακόσμηση και το Ρεξ, ένα ακόμη έργο των Λεωνίδα Μπόνη και Βασίλη Κασσάνδρα. Το μέγαρο ανεγέρθη με σκοπό την στέγαση διδασκαλείου θηλέων και νηπιαγωγείου από τον αρχιτέκτονα Λύσανδρο Καυταντζόγλου και με οικονομική ενίσχυση από τον Έλληνα της διασποράς, Απόστολο Αρσάκη. Η είσοδος του Μεγάρου πλαισιώνεται με μαρμάρινους δωρικούς ημικίονες που φέρουν θριγκό και αέτωμα, την κορυφή τού οποίου κοσμεί κεφαλή τής Αθηνάς. Κάτι το οποίο είναι εξαιρετικά αξιοσημείωτο σχετικά με το μέγαρο είναι το γεγονός ότι για την οικοδόμηση του στρατιώτες μετάφεραν από την Ακρόπολη τους "περιττούς λίθους", με την ανακαίνιση όμως στα τέλη του 20ου αιώνα μεταφέρθηκαν πίσω στην Ακρόπολη και παρέμειναν μόνον όσοι ήταν «φέροντες», αφού προηγουμένως φωτογραφήθηκαν από την Αρχαιολογική Υπηρεσία.
Το τριώροφο μέγαρο Ρέξ φιλοξενούσε σττους χώρους του ένα κινηματογράφο επικαιροτήτων Σινεάκ, το κινηματογράφο σινεάκ και το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Σήμερα το πρώην κινηματοθέατρο Ρεξ αξιοποιείται ως μουσική σκηνή, το Θέατρο Κοτοπούλη λειτουργεί ως Κοτοπούλη-Ρεξ, ενώ από το 1995 το πρώην Σινεάκ στεγάζει το Παιδικό Στέκι-Κατίνα Παξινού προς τιμήν της μεγάλης τραγωδού.

Τελειώνοντας τη βόλτα μας φτάνουμε στη πλατεία Ομονοίας. Η πλατεία, αποτελεί ακόμα και σήμερα την κεντρικότερη πλατεία της πολής καθώς βρίσκεται στην συμβολή πέντε μεγάλων έργων, αλλά έχει χάσει την παλιά της αίγλη και την ιστορία της.

“Ακαδημία Πλάτωνος” ονομάζεται η νέα ταινία του Φίλιππου Τσίτου, που προβάλλεται από τις 14 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους. Το σκηνικό τοποθετείται, στην ομώνυμη με τον τίτλο της ταινίας, περιοχή των Αθηνών. Μια περιοχή που βρίσκεται στο βορειοδυτικό κομμάτι της Αθήνας, κάπου μεταξύ των περιοχών του Κολωνού, των Σεπολίων και του Βοτανικού. Η περιοχή απέκτησε το όνομά της από την φιλοσοφική σχολή “Ακαδημία” που είχε ιδρύσει εκεί ο Πλάτωνας το 387 π.Χ. και η οποία λειτούργησε για κάτι λιγότερο από 900 χρόνια.
Γέννημα – θρέμα αυτής της περιοχής λοιπόν είναι ο Σταύρος (Αντώνης Καφετζόπουλος) ο οποίος είναι ο ήρωας της ταινίας. Ο Σταύρος είναι ένας μεσήλικας κάτοχος ψιλικατζίδικου της περιοχής ο οποίος είναι χωρισμένος και ζει όλα του τα χρόνια με την μητέρα του. Ο Σταύρος συναναστρέφεται όλη την ημέρα με τρεις φίλους του οι οποίοι είναι περίπου σαν και τον ίδιο. Μεσήλικοι, μικροκαταστηματάρχες που αρέσκονται στο να τεμπελιάζουν και να αμπελοφιλοσοφούν. Σε μια περιοχή με εντονότατο το μεταναστευτικό στοιχείο, οι ίδιοι διακρίνονται από ξενοφοβία, που στις περιπτώσεις των μεταναστών από την Αλβανία φτάνει στα όρια του ρατσισμού. Αντιμετωπίζουν τους μετανάστες με μια έντονη καχυποψία και αρνητικότητα. Οι ίδιοι είναι πολύ υπερήφανοι για το γεγονός ότι είναι Έλληνες φωνάζοντας με μεγάλη ευχαρίστηση το σύνθημα “δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ…”. Θεωρούν ότι η γειτονιά τους, τους ανήκει και αντιδρούν ως ιδιοκτήτες σε οτιδήποτε δεν τους αρέσει. Όλα όμως αλλάζουν όταν ένας Αλβανός ελαιοχρωματιστής αναγνωρίζει την χαμένη μητέρα του, στο πρόσωπο της μητέρας του Σταύρου. Ξαφνικά ο Σταύρος αντικρίζει την μητέρα του να μιλάει Αλβανικά και βρίσκεται να έχει έναν αδελφό από την χώρα την οποία απεχθάνονταν όσο καμία άλλη. Ξαφνικά χάνει την γη κάτω από τα πόδια του. Αδυνατεί να συμφιλιωθεί με το γεγονός ότι έχει Αλβανό αδελφό και αρχίζει να βλέπει σαν εφιάλτη το ενδεχόμενο να είναι και ο ίδιος Αλβανός.
Η ταινία προσπαθεί να απεικονίσει την ξενοφοβική πραγματικότητα, που υπάρχει στην Ελλάδα. Η περιοχή που επιλέχθηκε για να αποτελέσει το σκηνικό της ταινίας δεν είναι τυχαία. Σε μια περιοχή, όπου κατά την αρχαιότητα, διδάσκονταν η φιλοσοφία, μια επιστήμη που θέτει ερωτήματα και προσπαθεί να τα απαντήσει με βάση την ορθολογικότητα και την ελεύθερη σκέψη, πλέον επικρατεί η ανορθολογικότητα και η στενομυαλιά. Μια περιοχή που ήταν συνυφασμένη με την πρόοδο, σήμερα μοιάζει οπισθοδρομική. Οι ήρωες της ταινίας απεικονίζουν τους ξενοφοβικούς Έλληνες που μισούν κάτι χωρίς καν να το γνωρίζουν. Ο ήρωας της ταινίας ξαφνικά βρίσκεται να μην έχει ταυτότητα καθώς ότι είχε φαντασιωθεί για τον εαυτό του, καταρρέει. Βρίσκεται να είναι ένας από αυτούς που μισούσε. Το πιο σουρεαλιστικό σημείο της ταινίας είναι το σημείο που οι επί χρόνια φίλοι του αναρωτιούνται αν θα πρέπει να τον κάνουν παρέα ύστερα από την αποκάλυψη ότι είναι Αλβανός. Διότι πως θα μπορούσαν να κάνουν παρέα με έναν Αλβανό…; Στο τέλος ο θάνατος της μητέρας του Σταύρου έρχεται για να ενώσει τα 2 αδέλφια. Γίνεται εμφανές ότι κατ’ ουσίαν δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν , αλλά πολλά να μοιραστούν.
Και αυτή γενικότερα είναι η ουσία της ιστορίας. Δεν έχουμε τίποτα να μας χωρίζει από τους μετανάστες της χώρας μας. Η ταινία θήγει το πρόβλημα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας σε μια εποχή που η Ελλάδα αποτελεί πόλο έλξης τόσο για οικονομικούς όσο και για πολιτικούς μετανάστες και απευθύνεται σε μια κοινωνία, η οποία δεν έχει αποδεχθεί τον «αλβανό», που όπως είπαμε και παραπάνω είναι άκρως ξενοφοβική και που φυσικά ξεχνάει.
Ο Έλληνας ξεχνόντας πως κάποτε – και μάλιστα όχι πολυ παλιά- προγονοί του αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν σε Αμερική, Αυστραλία, Γερμανία και σε άλλες χώρες για να βρούν καλύτερες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης. Δημιούργησαν κοινότητες, διακρίθηκαν σε σημαντικούς κλάδους όπως η ιατρική. Από την άλλη πλευρά όμως δημιούργησαν προβλήματα, παουσιάσαν παρεκλίνουσες ακόμα και εγκληματικές συμπεριφορες. Παρ’ολα αυτά όμως κατάφεραν και ενσωματώθηκαν πλήρως χώρις να χάσουν την ελληνική τους ταυτότητα. Εμείς στην Ελλάδα του 21ου αιώνα γιατί δεν μπορούμε να αποδεχθούμε τους μετανάστες και τη διαφορετικότητα τους; Τι είναι αυτό που πραγματικά αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη φιλομεταναστευτικής ιδεολογίας;
Ο Φίλιππος Τσίτος προσπαθεί και τελικώς επιτυγχάνει να περάσει μηνύματα για την ενσωμάτωση των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία χωρίς να προκαλέσει αντιδράσεις όπως προγενέστεροι του. Επίσης σημαντικό είναι ότι δεν κάνει κήρυγμα μέσα από την ταινία, αλλά προσπαθεί με έμμεσο, ευχάριστο και χιουμοριστικό τρόπο να μας αποδείξει πως το σημαντικό είναι να ξέρεις ποιός είσαι και να είσαι απόλυτα συμβιβασμένος με αυτό.
Ο ήρωας της ταινίας τα καταφέρνει μετά από μεγάλο εσωτερικό πόλεμο και με μεγάλη ερμηνευτική επιτυχία, η οποία δικαίως απέσπασε το βραβείο ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο.