Θέλω να μιλήσω ελεύθερα. Μπορώ;
Αν μπορούσαμε να δημιουργήσουμε μια φανταστική Ελλάδα και βάζαμε μέσα φανταστικούς πολίτες και το φανταστικό μας εαυτό τότε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πραγματική ελευθερία λόγου....
Στην σημερινή Ελλάδα όλα επιτρέπονται φαινομενικά και όλα απαγορεύονται πρακτικά. Είμαστε ελεύθεροι να εκφράζουμε την γνώμη μας, αλλά παράλληλα διωκόμαστε ποινικά. Ο ίδιος νόμος που μας εξασφαλίζει την ελευθέρια λόγου είναι αυτός που μας την παίρνει πίσω. Με τρόπο πάντα. Διωκόμαστε ποινικά επειδή λέμε την αλήθεια...; Και η αλήθεια, όπως όλοι μας πολύ καλά γνωρίζουμε πονάει! Ή επειδή λέμε μεγάλα ψέματα και προσβάλλουμε ανθρώπους και ιδέες;
«Το Σύνταγμα φτιάχτηκε για να προστατεύει τις απόψεις που προσβάλλουν. Τις άλλες έτσι και αλλιώς κανείς δεν προσπάθησε να τις λογοκρίνει», είχε πει πολύ ορθά ο Mike Godwin και αυτό θα έπρεπε να κάνει κανονικά Να προστατεύει τη γνώμη όλων, όποια και αν είναι αυτή. Ευχάριστη ή δυσάρεστη, προσβλητική ή κολακευτική. Καθένας θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης της γνώμης του....
Ο μόνος κριτής η κοινωνία. Μόνο αυτή να έχει τη δύναμη να κρίνει και να κατακρίνει αυτούς που έχουν το θάρρος να εκφράσουν τις απόψεις τους δημόσια. Η κοινωνική αναγνώριση είναι το μεγαλύτερο βραβείο και η κοινωνική κατακραυγή η μεγαλύτερη τιμωρία. Πάντα έτσι ήταν... Ακόμα και το δικαστήριο να σε καταδικάσει αν η κοινή γνώμη σε δικαιώσει ξέρεις πως έχει κάνει κάτι καλό.
Κάποιοι θα πουν πως όλα αυτά είναι λίγο υπερβολικά. Πως η ελευθερία του λόγου ζει και βασιλεύει και πως ποτέ δεν βίωσαν τη λογοκρισία. Μερικά παραδείγματα θα μας πείσουν Αρχικά το γνωστό σε όλους μας περιστατικό στα πλαίσια του φεστιβάλ Art Athina 2007 που κατόπιν καταγγελίας οι αστυνομικοί κατάσχεσαν βίντεο της Εύη Στεφανή και συνέλαβαν τον διευθυντή της έκθεσης για παράβαση του νόμου περί άσεμνων και προσβολή συμβόλων του ελληνικού κράτους. Η αποκαθήλωση του έργου του Thierry de Gordie από την έκθεση Out look 2003. Η καταδίκη του Τζίμη Πανούση για περιύβριση εθνικού συμβόλου. Δεν είναι αυτά αρκετά; Αν όχι έχω και άλλα να πω...
Αν σας έλεγα τώρα πως σε αντίστοιχα περιστατικά στις ΗΠΑ δεν θα είχε γίνει τίποτα απολύτως πως θα αντιδρούσατε...;Ακόμα πως αν ένας αναρχικός έκαιγε την αμερικανική σημαία στο Central Park δίπλα από μια διμοιρία ΜΑΤ κανείς δεν θα αντιδρούσε; Όλα αυτά ακούγονται πολύ προχωρημένα για μας;
Και όμως αυτό είναι η ελευθερία λόγου και έκφρασης. Να μπορείς μέσα από τις πράξεις, τα λόγια, την τέχνη να εκφρασθείς ελεύθερα. Ναι ακόμα και να κάψεις και το εθνικό σύμβολο, τη σημαία.
«Η λογοκρισία δείχνει την έλλειψη αυτοπεποίθησης μιας κοινωνίας», είπε ο Potter Stewart και η ελληνική κοινωνία έχει πολύ χαμηλά τον δείκτη αυτοπεποίθησης και αυτό φαίνεται μέσα από τις πράξεις τις.
Η ελευθερία λόγου είναι δείγμα πολιτισμού και η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι πρωτοπόρος....
Αν μπορούσαμε να δημιουργήσουμε μια φανταστική Ελλάδα και βάζαμε μέσα φανταστικούς πολίτες και το φανταστικό μας εαυτό τότε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πραγματική ελευθερία λόγου....
Στην σημερινή Ελλάδα όλα επιτρέπονται φαινομενικά και όλα απαγορεύονται πρακτικά. Είμαστε ελεύθεροι να εκφράζουμε την γνώμη μας, αλλά παράλληλα διωκόμαστε ποινικά. Ο ίδιος νόμος που μας εξασφαλίζει την ελευθέρια λόγου είναι αυτός που μας την παίρνει πίσω. Με τρόπο πάντα. Διωκόμαστε ποινικά επειδή λέμε την αλήθεια...; Και η αλήθεια, όπως όλοι μας πολύ καλά γνωρίζουμε πονάει! Ή επειδή λέμε μεγάλα ψέματα και προσβάλλουμε ανθρώπους και ιδέες;
«Το Σύνταγμα φτιάχτηκε για να προστατεύει τις απόψεις που προσβάλλουν. Τις άλλες έτσι και αλλιώς κανείς δεν προσπάθησε να τις λογοκρίνει», είχε πει πολύ ορθά ο Mike Godwin και αυτό θα έπρεπε να κάνει κανονικά Να προστατεύει τη γνώμη όλων, όποια και αν είναι αυτή. Ευχάριστη ή δυσάρεστη, προσβλητική ή κολακευτική. Καθένας θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης της γνώμης του....
Ο μόνος κριτής η κοινωνία. Μόνο αυτή να έχει τη δύναμη να κρίνει και να κατακρίνει αυτούς που έχουν το θάρρος να εκφράσουν τις απόψεις τους δημόσια. Η κοινωνική αναγνώριση είναι το μεγαλύτερο βραβείο και η κοινωνική κατακραυγή η μεγαλύτερη τιμωρία. Πάντα έτσι ήταν... Ακόμα και το δικαστήριο να σε καταδικάσει αν η κοινή γνώμη σε δικαιώσει ξέρεις πως έχει κάνει κάτι καλό.
Κάποιοι θα πουν πως όλα αυτά είναι λίγο υπερβολικά. Πως η ελευθερία του λόγου ζει και βασιλεύει και πως ποτέ δεν βίωσαν τη λογοκρισία. Μερικά παραδείγματα θα μας πείσουν Αρχικά το γνωστό σε όλους μας περιστατικό στα πλαίσια του φεστιβάλ Art Athina 2007 που κατόπιν καταγγελίας οι αστυνομικοί κατάσχεσαν βίντεο της Εύη Στεφανή και συνέλαβαν τον διευθυντή της έκθεσης για παράβαση του νόμου περί άσεμνων και προσβολή συμβόλων του ελληνικού κράτους. Η αποκαθήλωση του έργου του Thierry de Gordie από την έκθεση Out look 2003. Η καταδίκη του Τζίμη Πανούση για περιύβριση εθνικού συμβόλου. Δεν είναι αυτά αρκετά; Αν όχι έχω και άλλα να πω...
Αν σας έλεγα τώρα πως σε αντίστοιχα περιστατικά στις ΗΠΑ δεν θα είχε γίνει τίποτα απολύτως πως θα αντιδρούσατε...;Ακόμα πως αν ένας αναρχικός έκαιγε την αμερικανική σημαία στο Central Park δίπλα από μια διμοιρία ΜΑΤ κανείς δεν θα αντιδρούσε; Όλα αυτά ακούγονται πολύ προχωρημένα για μας;
Και όμως αυτό είναι η ελευθερία λόγου και έκφρασης. Να μπορείς μέσα από τις πράξεις, τα λόγια, την τέχνη να εκφρασθείς ελεύθερα. Ναι ακόμα και να κάψεις και το εθνικό σύμβολο, τη σημαία.
«Η λογοκρισία δείχνει την έλλειψη αυτοπεποίθησης μιας κοινωνίας», είπε ο Potter Stewart και η ελληνική κοινωνία έχει πολύ χαμηλά τον δείκτη αυτοπεποίθησης και αυτό φαίνεται μέσα από τις πράξεις τις.
Η ελευθερία λόγου είναι δείγμα πολιτισμού και η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι πρωτοπόρος....
1 σχόλιο:
Συμφωνώ με όσα γράφεις στο κείμενο σου. Η δικιά μου οπτική καταλήγει στη σφαίρα του υποκειμενικού. Με λίγα λογια: "τα όρια του λόγου είναι τόσα, οσοι και άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη."
Δημοσίευση σχολίου